Mint Podcast o kulturze

• Pierwsza wystawa w MSN, nowy „Nosferatu”

  W najnowszym podcaście magazynu Mint opowiadamy o tym, co ważnego wydarzyło się w kulturze w lutym. Rozmawiamy o muzyce, literaturze, sztuce i kinie w niezmiennym comiesięcznym składzie: Angelika Kucińska, Michał Walkiewicz, Kinga Sabak i Aleksander Hudzik.Za nami otwarcie pierwszej wystawy w nowym budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. „Wystawa niestała. 4 × kolekcja” to ponad 150 prac prezentowanych w ramach czterech sekcji. Wzięło w niej udział ponad 100 artystów i artystek, z czego prawie połowa to reprezentanci Polski. Wystawa została podzielona na cztery sekcje tematyczne: politykę, abstrakcję, pop i duchowość.„Nie czuję tam wyraźnych wątków, które narzucają nam kuratorzy tej wystawy. Można by było poprzemieniać karteczki i nic by się nie zmieniło” – mówi Aleksander Hudzik. Zespół kuratorski w składzie: Sebastian Cichocki, Tomasz Fudala, Magda Lipska, Szymon Maliborski, Łukasz Ronduda i Natalia Sielewicz wyraźnie jednak chciał, żebyśmy na tę wielką wystawę patrzyli z perspektywy tematów. Co pozostałym gościom podcastu się podobało, a co nie podobało na tej wystawie? Więcej o tym posłuchacie w podcaście.Michał Walkiewicz opowiedział o powrocie Roberta Eggersa do kina i jego najnowszym filmie „Nosferatu” – dlaczego główny bohater ma „wąsa”, dlaczego wygląda jak kozak i dlaczego w ogóle powstała kolejna wersja „Nosferatu”, skoro nie mówi nam o tej historii niczego nowego? Być może została stworzona dla samego dzieła i dla tych, którzy – jak Walkiewicz – chcieli po prostu obejrzeć dobry film.W sekcji „Muzyka” Angelika Kucińska opowiada historię tajemniczej artystki ukrywającej się pod pseudonimem John Glacier. Tajemniczej dlatego, że nikt nie wie, jakie są jej prawdziwe personalia ani to, ile ma lat – w wywiadach twierdzi, że ma ich 20 tysięcy.„Brytyjskie media piszą, że jest to artystka, której piosenki definiują brzmienie współczesnego Londynu. Jest w tym dużo prawdy, ponieważ na tym debiucie syntetyzują się wszystkie trendy, o których mówiliśmy i które obserwowaliśmy w muzyce w ostatnich sezonach” – mówi w podcaście Kucińska. Kinga Sabak omówiła esej francuskiej pisarki i literaturoznawczyni Neige Sinno „Ponury tygrys”. Książka ukazała się właśnie w Polsce nakładem Wydawnictwa Literackiego i jest konfesyjną opowieścią o przemocy seksualnej, której Sinno doświadczyła między 7 a 14 rokiem życia. Sprawcą przemocy był jej ojczym, czyli osoba z jej najbliższego otoczenia. Ta książka – jak mówi Sabak – na wszelkie sposoby chce znaleźć uzasadnienie tego, co się wydarzyło w życiu bohaterki. Tytuł książki jest inspirowany wierszem Williama Blake’a, w którym podmiot  zadaje pytanie o możliwość istnienia na jednym świecie dzikiego tygrysa i niewinnego baranka. GŁÓWNE TEMATY:Płyta: John Glacier „Found”Film: „Nosferatu” Roberta EggersaKsiążka: „Ponury tygrys” Neige SinnoSztuka:  „Wystawa niestała. 4 × kolekcja” w MSN

  --------  

  52:45
• Kontrowersje wokół „ Emilii Pérez” i „Brutalisty”

  Dlaczego niektóre filmy nominowane do Oscarów i oklaskiwane na festiwalach filmowych wzbudzają tyle negatywnych emocji, gdy trafiają do kin? Jak to się stało, że recepcja Emilii Pérez Jacques'a Audiarda i Brutalisty Brady'ego Corbeta tak się zmieniła na przestrzeni ostatnich miesięcy? \To dwie kontrowersyjne produkcje, które najpierw spotkały się z lawiną przychylnych recenzji, a niedługo potem musiały zmierzyć się z jeszcze intensywniejszą falą krytyki. Audiarda oskarżono o transfobiczność i przedmiotowe traktowanie meksykańskiej kultury, a Corbeta – o egotyzm, pompatyczność i mało rzetelne podejście do architektury, którą niektórzy uważają za najważniejszy temat Brutalisty. Joanna Piechura, Marcin Stachowicz, Jakub Wojtaszczyk i Arek Kowalik rozmawiają o oskarżeniach, jakie usłyszeli reżyserzy. W jaki sposób ukazano tranzycję narkotykowego bossa w Emilii Perez i dlaczego w Brutaliście jest tak mało scen poświęconych architekturze? Czy główna aktorka Emilii Pérez wciąż ma szansę na Oscara, skoro w sieci wypłynęły jej rasistowskie tweety sprzed lat? A przede wszystkim – jak te wszystkie zagadnienia wpływają na nasz odbiór obu filmów? Posłuchajcie nowego odcinka podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze.

  --------  

  56:39
• Lynch, Wicha i styczeń w kulturze

  Pierwszy w tym roku odcinek podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze musiał się rozpocząć od pożegnań. Angelika Kucińska, Michał Walkiewicz, Kinga Sabak i Alek Hudzik wspominali Davida Lyncha i Marcina Wichę. Lynch – reżyser, aktor, muzyk „Ludzie dzielą się na dwie grupy: na tych, którzy uważają, że Prosta historia to najlepszy film Lyncha, i na tych, którzy zachwycają się Zagubioną autostradą i innymi klasykami”, mówił Michał Walkiewicz. „Ja zaliczałem się do pierwszej grupy, bo nigdy mi nie było z Lynchem po drodze, ale postanowiłem wrócić do Blue Velvet, Zagubionej autostrady i innych filmów, którym wiele lat temu dałem dwójki i trójki na Filmwebie, żeby spojrzeć na Lyncha jeszcze raz, jako – powiedzmy – dojrzały człowiek”. Hudzik przyznał, że w akcie żałobnym obejrzał po raz czwarty cały pierwszy sezon Twin Peaks i jest nim niezmiennie zachwycony. Kucińska przypomniała o Lynchu-muzyku i Lynchu – jedynym na świecie człowieku, który powiedział, że Łódź jest pięknym miastem. Sabak natomiast stwierdziła, że jej ulubionym filmem rzeczywiście jest Prosta historia. Poza osobistymi doświadczeniami związanymi z kinem Lyncha rozmówcy opowiedzieli o jego wpływie na kulturę i historię kina. Pożegnanie Marcina Wichy 24 stycznia zmarł również Marcin Wicha, grafik, pisarz, autor książek takich jak Rzeczy, których nie wyrzuciłem i Jak przestałem kochać design. Rozmówcy podkreślili, że Wicha potrafił pisać o pozornie nieistotnych rzeczach w sposób niezwykle poruszający, a jednocześnie prostym stylem przedstawiał tak trudne sprawy, jak żałoba po bliskich. Hudzik powiedział, że Wicha miał ogromną wiedzę, ale był przede wszystkim wyrozumiałą i wrażliwą osobą, co czyniło go wyjątkową postacią w polskiej kulturze.  Jeśli chodzi o film, Michał Walkiewicz omówił oscarowe nominacje i wyjaśnił, na czym polega przewaga musicalu Wicked nad musicalem Emilia Pérez.  Angelika Kucińska opowiedziała o trzech mocnych płytach na początek 2025 roku:  Bad Bunny – DeBÍ TIRAR MáS FOToS (DtMF) Ethel Cain – Perverts FKA twigs – Eusexua W sekcji Książki Kinga Sabak poleciła trzy lektury: Mario Vargas Llosa – To dla pani ta cisza Alana S. Portero – Niedobry zwyczaj Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki – Przeszłość zagarnia swoje piękne dzieci

  --------  

  53:43
• Gdzie są pieniądze, czyli katastrofa KPO

  W najnowszym odcinku podcastu I taki to jest miesiąc w kulturze rozmawiamy z dziennikarką Oktawią Kromer, która podzieliła się swoimi obserwacjami związanymi z Krajowym Planem Odbudowy dla kultury. Opowiedziała również o swoich rozmowach z osobami, które były beneficjentkami KPO. KPO dla kultury – katastrofa Aleksander Hudzik i Oktawia Kromer rozmawiają o problemach związanych z realizacją Krajowego Planu Odbudowy (KPO). Plan miał wspierać polskich artystów, by łatwiej im było wyjść z kryzysu pandemicznego, a okazał się organizacyjną katastrofą. Główne trudności polegały na tym, że procedury aplikacyjne były wyjątkowo skomplikowane, terminy na składanie aplikacji – szalenie krótkie, a zasady przyznawania środków zupełnie niedostosowane do realiów środowiska artystycznego. Stypendyści często nie byli w stanie finansować swoich projektów z funduszy grantowych i musieli wydawać własne pieniądze, co prowadziło do dużego stresu. Hudzik i Kromer podkreślają problem z odpowiedzialnością za realizację programu. Ministerstwo Kultury zleciło jego wykonanie Narodowemu Instytutowi Muzyki i Tańca (NIMiT), co według artystów umożliwia unikanie odpowiedzialności. Krytykowali też brak odpowiedniego wsparcia kadrowego, które przyczyniło się do opóźnień w podpisywaniu umów i wypłatach środków. Kluczowym punktem było zastosowanie weksli in blanco, co dodatkowo obciążyło finansowo artystów. Rozmówcy zauważyli, że KPO uwypuklił strukturalne problemy sektora kultury takie jak prekaryzacja pracy, niewystarczające finansowanie i brak systemowego wsparcia. KPO, zamiast być pomocą, stał się źródłem dodatkowych trudności. Kromer i Hudzik zastanawiają się, co zrobić, żeby uniknąć takich kłopotów przy kolejnych projektach rządowych.  W rozmowie przywołano również inne osoby i źródła: teksty Anny Pajęckiej („Pismo”) czy Pauli Lis-Sołoduchy (byłej dyrektorki NIMiT).

  --------  

  24:06
• Brat 2024, filmowa Gdynia i MSN. Podsumowanie roku 2024 w kulturze

  To był rok, w którym na parkiecie i w internecie rządziła Charli XCX, w Warszawie otworzyło się Muzeum Sztuki Nowoczesnej, do księgarni trafiały ważne biografie polskich artystek, a na festiwalu filmowym w Gdyni jak zwykle coś poszło źle. W ostatnim tegorocznym podcaście podsumowujemy ten rok w kulturze. „I taki to jest miesiąc w kulturze” to podcast, w którym co miesiąc opowiadamy o ważnych wydarzeniach w sztuce, filmie, literaturze i muzyce. Nadszedł koniec grudnia, wobec czego redakcja wspólnie podsumowuje cały ubiegły rok. W uproszczonej formule każde z nas opowie o jednej ważnej rzeczy, która wydarzyła się w tym roku w kulturze, i o jednej porażce. Michał Walkiewicz opowie o swoim ulubionym filmie, Kinga Sabak – o najważniejszej książce, Angelika Kucińska – o płycie, a Aleksander Hudzik, prowadzący podcastu, opowie o najważniejszym dziele sztuki, które powstało w tym roku. A na koniec bonus: lista zachwytów redakcji i zaproszenie dla wszystkich słuchaczek i słuchaczy podcastu Mint. O tym, że był to rok Charli XCX, wiedzą wszyscy, którzy słuchali naszego podcastu w 2024. Charli pojawiała się w każdym przeglądzie miesiąca i musiała pojawić się na początku naszego podsumowania. Otwarcie Muzeum Sztuki Nowoczesnej było zwieńczeniem wielu lat walki o instytucję, która wreszcie pojawiła się w Warszawie – to kolejny powracający temat tegorocznych dyskusji. Co wydarzyło się w tym roku w Gdyni i jakie były najważniejsze książki tego roku?  Co zachwyciło i zażenowało redaktorki i redaktorów? O tym w dalszej części ostatniego w tym roku podcastu. Dziękujemy, że słuchaliście nas w tym roku i mamy nadzieję, że spędzicie z nami cały 2025. Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, w której do 2 marca 2025 roku zobaczycie wystawy „Koordynaty” oraz „Moja pamięć nie jest moja”. Obie wystawy badają wątki związane z mapą, przestrzenią i pamięcią. Osoby artystyczne biorące udział w „Koordynatach” eksperymentują m.in. z wykorzystaniem pamięci kolektywnej, Google Street View i AI, mapując nie tylko fizyczne przestrzenie, ale także środowiska i wspólnoty. Z kolei na wystawie „Moja pamięć nie należy do mnie” ziemia staje się metaforą ludzkich historii i ich wiecznym świadkiem – w przeciwieństwie do cyfrowej „chmury”, która wydaje się niematerialna, a pozostawia fizyczny ślad na środowisku. Obie wystawy czekają na was we Wrocławiu. Dziękujemy Krupa Art Foundation za wspieranie naszego podcastu.

  --------  

  52:46

Więcej Sztuka podcastów

Trendy w podcaście Sztuka

O Mint Podcast o kulturze