Ewangelia w Centrum

Ku mojemu wielkiemu zmartwieniu czasami słyszę, jak ludzie w swojej gorliwości dla żarliwej i skutecznej modlitwy, mówią, że nigdy nie powinniśmy uzupełniać naszych próśb modlitewnych słowami: „Jeśli taka jest Twoja wola”. Niektórzy twierdzą nawet, że dołączanie tych słów, tych warunkowych określeń do naszych modlitw jest aktem niewiary. Mówi się nam dzisiaj, że w śmiałości wiary mamy „wypowiedzieć potrzebę i zażądać jej spełnienia”. Przypuszczam, że powinienem być bardziej wyważony w mojej reakcji na ten trend, ale nie przychodzi mi do głowy nic bardziej obcego nauce Chrystusa. Przychodzimy przed oblicze Boga w duchu śmiałości, ale nigdy z arogancją.

Kiedy byłem chłopcem, rodzice zmuszali mnie do chodzenia do kościoła w każdą niedzielę rano. Nie miałem na to ochoty. Nabożeństwo wydawało mi się nudne i nie mogłem się doczekać, aż się skończy, żebym mógł iść się pobawić. Ale jeszcze gorsze od niedzielnego nabożeństwa były cotygodniowe lekcje katechizmu, które odbywały się w sobotę rano. To było coś, czego jako dziecko nie lubiłem najbardziej. Musiałem przejść przez klasę komunikantów, a następnie przeszedłem do klasy katechizmu, gdzie wraz z kilkoma innymi chłopcami i dziewczętami musiałem nauczyć się na pamięć Małego Katechizmu  Westminsterskiego. Znosiłem to wszystko tylko po to, by zostać członkiem kościoła i ukończyć kurs, tak, żeby moi rodzice byli zadowoleni. Nawróciłem się dopiero kilka lat później.

To pytanie nie jest krytyczne tylko dzisiaj, ale było istotne pośród burzy, którą nazywamy reformacją protestancką, która w XVI wieku przetoczyła się przez Kościół chrześcijański i podzieliła go. Marcin Luter ogłosił swoje stanowisko: Usprawiedliwienie jest tylko przez wiarę, nasze uczynki nie dodają niczego do naszego usprawiedliwienia i nie mamy żadnych zasług, które moglibyśmy zaoferować Bogu, a które w jakikolwiek sposób zwiększyłyby nasze usprawiedliwienie. Doprowadziło to do najgorszej schizmy w historii chrześcijaństwa.

Stwierdzenie „Oddaj chwałę Bogu” wydaje się pozytywne, dopóki nie przeczytamy dalszej części zdania, w której faryzeusze ujawnili, że doszli do wniosku, iż Jezus jest grzesznikiem i dlatego nie mógł dokonać cudu. Mówili, że mężczyzna powinien oddać chwałę Bogu, a nie Jezusowi. Mężczyzna był z nimi szczery, mówiąc: „Czy jest grzesznikiem — nie wiem. Nawet Go nie znam. Wiem jedno: byłem niewidomy, a teraz widzę”.